Pierwsze wybory w niepodległej Polsce do Rady Miejskiej Gostynia odbyły się w 24 marca 1919 roku. Na mocy rozporządzenia Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu i upoważnienia „Regencyi w Poznaniu” starosta Dabiński wyznaczył komisarzy wyborczych i ich zastępców:

Gostyń: Bolesław Ciążyński (komisarz) i Kalikst Jankiewicz (zastępca);

Poniec: Metody Dezora i Aleksander Szrankiewicz ( początkowo: Wawrzyniec Miśkiewicz i Metody Dezora),

Krobia: Jan Rutkowiak i Franciszek Sikorski

Piaski: Stanisław Zwierzyniecki i Franciszek Mogiłka.[1]

Czynne i bierne prawo wyborcze przysługiwało każdemu, kto zamieszkiwał w odnośnym mieście i w dniu wyborów miał ukończone 20 lat, z zastrzeżeniem, że urzędnikom nie przysługuje bierne prawo wyborcze. Liczba radnych pozostawała bez zmian. Kadencję Rady określono na sześć lat. Rozporządzenie dotyczące przepisów wyborczych było jednocześnie aktem rozwiązującym dotychczasowe rady miejskie.[2]

            Miasto zostało podzielone na dwa okręgi wyborcze. Pierwszy obejmował ulice: Nad Kanią (Schlachthausstrasse), Fabryczna, Klasztorna, Podzamcze (Schlossbergstrasse), Młyńska, Wodna, Nowe Wrota, Kacza, Golarska (Baderstrasse) Mokra, Tkacka, Kościelna, Plac Przy Farze, Rynek, Leszczyńska (od numeru 1 do 18 i od 66 do 85). Przewodniczącym okręgowego Biura Wyborczego był Czesław Gładysz a jego zastępcą Leon Langner. Drugi okręg skupiał wyborców z ulic: Leszczyńskiej (od 19 do 65), Krobską, Nową, Strzelecką, Polną, Zieloną, Szeroką, Kolejową i Dolską, drogę wiatrakową oraz przy targowisku. Przewodniczącym Biura Wyborczego dla tego okręgu był Franciszek Polaszek a zastępcą Adam Czwojdziński. Lokalami wyborczymi były Hotel Victoria Kaczmarka i Hotel francuski Jankiewicza.·

            Wybory miały odbywać się w zaledwie parę dni po zakończeniu działań wojennych na froncie Powstania Wielkopolskiego. Prawdopodobnie z tych powodów, aby podkreślić jedność Polaków wobec zagrożenia, nie występowała żadna walka wyborcza. Zgłoszono tylko jedną listę kandydatów. Tak, więc, osoby zgłoszono prawie automatycznie stawały się wybranymi radnymi. W myśl punktu G/8 Regulaminu Wyborczego wystarczyłoby głosujący podał na karcie do głosowania pierwsze nazwisko z listy. Wybranymi w ten sposób radnymi zostali:

Józef Woziwodzki, kupiec,

Jan Kaniewski, mistrz szewski,

Franciszek Kobusiński, kowal,

Wojciech Czerwiński, mistrz blacharski,

Feliks Adamkiewicz, kupiec,

Wawrzyniec Nowak, robotnik,

Wacław Kubowicz, kierownik biura,

Franciszek Polaszek, budowniczy,

Józef Gościniak, robotnik,

Roman Sura, dyrektor banku,

Stanisław Szymański, mistrz golarski,

Kaźmierz Szumiński, ślusarz,

Kalikst Jankiewicz, hotelista,

Dr Paweł Orszuloklekarz,

Franciszek Eitner, kierownik interesu,

Maksymilian Muszyński, mistrz szewski,

Józef Staśkiewicz, kupiec,

Leon Mayer, robotnik,

Czesław Gładysz, drogerzysta,

Franciszek Janaszewski, mistrz ślusarski,

Jan Jankowski, podmistrz ciesielski,

Adam Namysł, mistrz krawiecki,

Kazimiera Nawrocka, żona budowniczego,

Karolina Żalikowska, żona robotnika.[3]

            Uroczyste posiedzenie pierwszej Rady Miejskiej Gostynia w niepodległej Polsce odbyło się 14 kwietnia 1919 roku. Uroczystość wprowadzenia nowej rady odbyła się w ratuszu o godzinie 10.00, wcześniej jednak o 8.00 w farze odprawiono uroczystą msze.[4]

Mimo iż kadencja trwać miała sześć lat już w 1921 roku, po uchwaleniu konstytucji marcowej przystąpiono do nowych wyborów. Gostyń podzielono na trzy okręgi. Pierwszy obejmował następujące ulice: Młyńska, Zamkowa, Wodna, Klasztorna, Kacza, Tkacka, Łaziebna, Kościelna, Nad Kanią, Rynek, Przy Farze, Podzamcze, Nowe Wrota, Droga do Klasztoru, koło Henzla. Lokalem wyborczym dla tego okręgu była sala Kaczmarka, Rynek 16. Okręg II skupiał wyborców z ulic Św. Ducha, Wązka, Leszczyńska, Trzeciego Maja, Wiatrakowa, Strzelecka, Nowa, Polna, przy Placu 7 Stycznia i Szosie Ponieckiej. Głosowano w sali Resursy przy ul. Leszczyńskiej 28.Lokalem wyborczym Okręgu III była sala Kaliksta Jankiewicza na Targowisku. W obrębie głosowania znalazły się ulice: Poznańska, Fabryczna, Kolejowa, Szeroka, Zielona, Przy Dworcu oraz Targowisko. Przewodniczącymi komisji wyborczych byli odpowiednio: Leon Langner, Władysław Jezierski i Franciszek Polaszek, natomiast Komisarzem Wyborczym został Wacław Kubowicz. Członkami tej komisji byli także: Koliński, R.Włodarski, L.Mayer i Eugeniusz Flis.[5]

Wpłynęły dwie listy kandydatów na radnych, lecz „Orędownik Gostyński” nie podawał, jakich partii.[6] Z zapowiedzi wieców wyborczych można jednak wywnioskować, że Lista nr 1 to Narodowa Partia Robotnicza natomiast Lista nr 2 reklamowana była jako bezpartyjno-obywatelska.[7] Analizując nazwiska znajdujące się na tej ostatniej liście, procent głosujących jak i późniejsze działania Rady, można dojść do przekonania, że blok „bezpartyjny” tworzyli działacze związani z Narodową Demokracją.

1. Roman Sura – Lista 2
2. Edmund Żarnowski –Lista 1
3. Feliks Adamkiewicz–Lista 2
4. Jan Kaniewski–Lista 2
5. Leon Mayer–Lista 2
6. Wacław Kubowicz–Lista 2
7. Józef Florczak–Lista 1
8. Franciszek Polaszek–Lista 2
9. Antoni Komosiński–Lista 1
10. Wawrzyniec Nowak–Lista 2
11. Franciszek Eitner–Lista 2
12. Stanisław Baran–Lista 1
13. Kalikst Jankiewicz–Lista 2
14. Franciszek Janaszewski–Lista 2
15. Jan Michalski–Lista 1
16. Antoni Dworczak–Lista 2
17. Józef Wichłacz–Lista 1
18. Leon Langner–Lista 2
19. Jan Grzymisławski–Lista 2
20. Feliks Stefaniak–Lista 1
21. Józef Kujawski–Lista 2
22. Antoni Wojtyniak–Lista 2
23. Tomasz Regulski–Lista 1
24. Wojciech Flak–Lista 1.[8]

Ponieważ okazało się, że zostali wybrani dwaj bracia przyrodni (Dworczak Franciszek i Dworczak Antoni) w myśl § 17 ordynacji miejskiej i rozporządzenia z 12.08.1921 Dz. U. nr 71/a 490 zatrzymuje mandat starszy wiekiem Antoni, a miejsce Franciszka zajmuje następny na liście – Wojciech Flak.[9]

Kolejne wybory do RM odbyły się 4 października ( w niedzielę) 1925 roku. Czas głosowania wyznaczony został od 8 rano do 20.00. Miasto podzielono na trzy okręgi: Pierwszy obejmował ulice: Rynek, Młyńską, Zamkową, Łazienną, Podzamcze, Kaczą, Tkacką, Łąkową, Kościelną, Przy Farze, Nowe Wrota, Nad Kanią oraz Klasztorną. Okręg II skupiał ulice w kierunku zachodnim: Świętego Ducha, Leszczyńską, 3 Maja, Młynarską, Polną, Strzelecką i Nową. Pozostała część miasta (ul Poznańska, Targowisko, Przy Dworcu, Fabryczna, Szeroka, Zielona i Kolejowa) znalazła się w Okręgu nr III. Lokale wyborcze mieściły się odpowiednio: w hotelu Kaczmarka, lokalu Resusa i K.Jankiewicza na Targowisku. W skład Komisji wyborczej wchodzili: Wacław Kubowicz (przewodniczący), Franciszek Polaszek, Józef Florczak, Michał Hensel oraz Franciszek Dworczak.[10]

Zgłoszono dwie listy kandydatów na radnych: Lista nr I –działacze Narodowej Partii Robotniczej oraz Lista nr II- endecja. Na każdej z list znajdowało się aż 48 nazwisk.[11]

Radnymi wybrano następujące osoby:

Roman Sura- dyrektor banku – LISTA 2

Antoni Komosiński –obuwnik- LISTA 1

Zygmunt Psarski - dyrektor cukrowni – LISTA 2

Józef Cenkier –stolarz- LISTA 1

Jan Kaniewski –mistrz obuwniczy- LISTA 2

Józef Florczak –urzędnik kolejowy- LISTA 1

Franciszek Polaszek –budowniczy- LISTA 2

Wacław Kubowicz –sekretarz sadowy- LISTA 2

Jan Przeniczka –kancelista- LISTA 1

Kalikst Jankiewicz –właściciel hotelu- LISTA 2

Tomasz Regulski –pracownik kolei- LISTA 1

Franciszek Janaszewski -mistrz ślusarski- LISTA 2

Ignacy Rybak -kowal – LISTA 1

Leon Langner -kupiec – LISTA 2

Józef Wichłacz -listonosz – LISTA 1

Feliks Adamkiewicz – LISTA 2

Antoni Krystkowiak –kupiec- LISTA 2

Stanisław Bobkiewicz –sekretarz pod.- LISTA 1

Dr Ludwik Babiak –lekarz powiatowy- LISTA 2

Wojciech Flak –robotnik- LISTA 1

Franciszek Eitner –str.drog. – LISTA 2

Jan Olejnik –robotnik- LISTA 1

Jan Grzymisławski –mistrz stolarski- LISTA 2

Kazimierz Mayer –ślusarz- LISTA 1[12]

Jako ciekawostkę można zauważyć, że trzech członków Komisji Wyborczej udało dostać się do Rady Miejskiej. Na 24 radnych 13 znalazło się kandydując z Listy nr 2 a 11 z Listy nr 1. Na 24 radnych aż 15 tj. 62 % wcześniej zasiadało w Radzie Miejskiej. Przewaga kandydatów z listy endeckiej nie była już tak przygniatająca jak w 1921.

 

Kadencja wybranej w 1925 kończyła się w 1929 roku. Wybory do Rady Miejskiej Gostynia ustalono na 6 października .Głosowano w godzinach od 10.00 do 20.00. Liczba wybieranych radnych nie uległa zmianie:24. Nieznacznie zmieniono okręgi wyborcze. Pierwszy obejmował ulice: Rynek, Młyńska, Zamkowa, Łazienna, Podzamcze, Kacza, Tkacka, Przy Farze, Łąkowa, Kościelna, Nowe Wrota, Klasztorna, Nowa. W drugim - Św. Ducha, 3 Maja, Młyńska, Górna, Strzelecka, Polna, Sądowa dawna Nowa a trzeci okręg skupiał wyborców z ulic: Poznańska, Graniczna, Przy Dworcu, Staro-Gostyńska, Fabryczna, Szeroka, Zielona, Kolejowa, Folęngi, Dobramyśl, Nad Polskim Rowem Targowisko. Lokale pozostały bez zmian(?)-lokal Kaczmarka w Rynku, Bomboniera oraz sala Kaliksta Jankiewicza. Komisja Wyborcza składała się z pięciu osób: Wacław Kubowicz (przewodniczący), Franciszek Polaszek, Jan Pszeniczka, Stanisław Cieślewicz, Franciszek Dworczak. [13]

Zgłoszono trzy listy wyborcze. Pierwsza funkcjonująca pod nazwą Komitet Obywatelski składała się w większości z działaczy endeckich. Stąd też podając wyniki wyborów prorządowy Orędownik „przez przeoczenie” (sic!) podał nazwę listy nr 1 jako Stronnictwo Narodowe.[14] Zastanowienie budzą dwie pozostałe listy. Nazwiska znajdujące się na liście trzeciej wskazują na zwolenników Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem natomiast lista druga to działacze Narodowej Partii Robotniczej. Ta lista tez wystawiła najwięcej kandydatów na radnych – 48, podczas gdy pozostałe listy po 36.[15]

Walka wyborcza musiała pobudzać społeczeństwo do aktywności, jako że frekwencja wyborcza jak na wybory samorządowe była bardzo wysoka- sięgała prawie 80% uprawnionych do głosowania.

uprawnionych	Głosów ogółem	Głosów ważnych	Lista 1	Lista 2	Lista 3
3600	2852	2841	1376	882	583

 

 

.

Listy 1 SN                   1376 głosów i 12 mandatów

Lista 2 NPR                882 głosy, 7 mandatów

Lista 3 BBWR             583 głosów i  5 mandatów

 

Z listy nr 1 w Radzie Miejskiej zasiedli: Roman Sura (dyrektor banku), Franciszek Polaszek (budowniczy), Franciszek Janaszewski (mistrz ślusarski), Feliks Adamkiewicz (kupiec), Wacław Kubowicz (starszy sekretarz sądowy), Kazimierz Peisert (budowniczy), Władysław Jezierski (kupiec), Zdzisław Stabrawa (adwokat), Antoni Trąbka (mistrz rzeźnicki), Maksymilian Koliński (mistrz stolarski), Maksymilian Piątkowski (księgowy), Władysław Rybski (profesor gimnazjalny). Przedstawicieli NPR w Radzie Miejskiej było siedmiu: Józef Marciniak (eksp. pocztowy), Antoni Komosiński (obuwnik), Leon Skorczak(robotnik), Józef Rajewski (kupiec), Franciszek Pszeniczka (urzędnik), Franciszek Dworczak (robotnik), Kazimierz Mayer(ślusarz). Najmniejszą liczbę mandatów uzyskał blok sanacji – tylko pięciu radnych: Zygmunt Psarski (dyrektor), Szczepan Kaczmarek (kierownik szkoły), Józef Wichłacz (ekspedjent), Mieczysław Walewicz (oberżysta), Stanisław Gościniak (kierownik pociągu). Przewodniczącym rady wybrany został Roman Sura (SN), zastępcą Franciszek Dworczak (NPR), sekretarzem Kazimierz Peissert (SN) a jego zastępcą J.Rajewski (NPR).[16]

            Kolejne wybory do Rady Miejskiej wyznaczono na 26 listopada 1933 roku w godzinach od 9 do 19.00. Gostyń podzielony był na dwa okręgi wyborcze, rozdzielone na cztery lokale. Wyborcy z ulic Bocznej, Folwarcznej, Górnej, Leszczyńskiej, 3 Maja, Młynarskiej, Nowe Wrota, Sądowej i Strzeleckiej głosowali w lokalu szkoły powszechnej przy ulicy 3 Maja 136. Kolejny lokal wyborczy tradycyjnie znajdował się w sali Jezierskiego przy ulicy Kolejowej 2. Oddawali w nim swe głosy Gostyniacy z ulic: Dobramyśl, Przy Dworcu, Folęgi, Graniczna, Plac Karola Marcinkowskiego, Nad Polskim Rowem, Starogostyńska, Szeroka, Zielona i Polna. Trzeci wyodrębniony teren obejmował mieszkańców Świętego Ducha, Fabrycznej, Kaczej, Kolejowej, Łaziennej, Poznańskiej, Tkackiej i Wąskiej. Lokal wyborczy znajdował się w sali Jankiewicza na Placu Karola Marcinkowskiego 10. Ostatni z okręgów skupiał mieszkańców centrum miasta: Przy Farze, Nad Kanią, Klasztorna, Kościelna, Łąkowa, Młyńska, Podzamcze, Rynek, Zamkowa i Nowa. Jako lokal wyborczy wykorzystano tutaj tradycyjnie salę Kaczmarka, Rynek 6. Dwa pierwsze Okręg nr I a dwa kolejne Okręg nr II.[17]

            Zmniejszeniu uległa liczba radnych z 24 do 16. Każdy wyborca otrzymywał dwie karty do głosowania. Pierwsza zawierała nazwiska kandydatów. Wyborca mógł pozostawić na niej osiem nazwisk resztę przekreślając lub oddać bez zmian, co sugerował sanacyjny Orędownik. Druga karta była pusta i na niej można było wypisać nazwiska kandydatów ( prawdopodobnie ośmiu), lub, co również sugerował Orędownik „ośm razy jedno i to samo nazwisko jednego kandydata”. [18]

Wybory samorządowe w 1933 roku, pierwsze po „wyborach brzeskich” i usztywnieniu polityki rządu wobec opozycji, miały bardzo burzliwy charakter. Na terenie powiatu gostyńskiego walka o głosy odbywała się między dwoma ugrupowaniami: prorządowym BBWR a najsilniejszą partią opozycyjną Stronnictwem Narodowym. Ponieważ startowanie pod szyldem BBWR nie przynosiło zwolennikom sanacji oczekiwanych wyników, przyjęli oni nazwę ugrupowania wyborczego Narodowy Blok Gospodarczy. Było to jawne nawiązanie do nazwy endeckiego bloku wyborczego w wyborach do Sejmiku Powiatowego w 1929 (Narodowe Koło Gospodarcze), co mogło zmylić wyborców, chcących oddać swój głos na endecję. Miasto stało się widownią ostrej walki propagandowej, w której po jednej stronie stał sanacyjny Orędownik a z drugiej narodowa Gazeta Gostyńska.

            Przewodniczący Komitetu Wyborczego Narodowego Bloku Gospodarczego – Szczepan Kaczmarek, prowadził bardzo zdecydowana kampanię. Sanacja zorganizowała kilka wieców, na których poruszano tematykę wyborów. Na spotkanie  w dniu 19 listopada miało według relacji Orędownika przybyć aż 700 osób! Wydaje się to jednak wątpliwe z uwagi na możliwości sali Jezierskiego, która chyba nie mogłaby zmieścić takie liczby ludzi. W wiecu uczestniczył senator Rogowicz z Warszawy, referując temat „Polityka gospodarcza i ustrojowa Państwa Polskiego”. Nie omawiano jednak spraw związanych z funkcjonowaniem samorządu, podkreślając pozytywne aspekty rządów sanacji.[19] Tego samego dnia odbył się także wiec dla kobiet, na którym przemawiały Moszczyńska-Goszczyńska i Marciniakowa z Poznania. Podkreślano na nim, że kobiety winny głosować na listę, na  której znajduje się kobieta, czyli na listę nr1 (Zofia Krzętowska).[20] Tematem polityki Rady Miejskiej w Gostyniu zajęto się na kolejnym wiecu w dniu 23 listopada. Podkreślano na nim problem stosunku endeckiej Rady Miejskiej do sanacyjnych władz państwowych. Zarzucano także Zarządowi miasta zaniedbania finansowe a nawet insynuowano celową działalność na szkodę miasta. Głos zabierali Szczepan Kaczmarek, dr Agopszowicz oraz szef BBWR dr Babiak.[21]

            Sanacja, posiadająca w swoim ręku aparat administracyjny starała się wywrzeć naciski na głosujących. Orędownik zamieścił ogłoszenie: „Głosowanie tajne jest prawem obywatela, lecz nie obowiązkiem”. Starano się w ten sposób wywrzeć nacisk szczególnie na podległych pracownikach administracji nacisk odpowiedniego głosowania.[22]

            Radnymi zostali wybrani: Szczepan Kaczmarek, Stanisław Gościniak, Antoni Gościniak, Roman Sura, Mieczysław Hejnowicz, Antoni Trąbka, Stanisław Węglarz, Walenty Żarnowski, Kazimierz Peisert, Franciszek Janaszewski, Maksymilian Koliński, Stanisław Wachowiak, Rajewski, Antoni Komosiński, Jan Migas, Jan Kolendowicz.[23] 

            Aż 9 radnych zasiadało wcześniej w Radzie Miejskiej. Wynik wyborów uznać należy za klęskę sanacji, która, mimo że opanowała administracje i prasę nie potrafiła zjednać sobie wyborców.

 

                                                                                                                          

 

 

 

            Kolejne, ostatnie już w przedwojennej Polsce wybory samorządowe, odbyły się w 1939 roku. Miasto Gostyń zostało podzielone na dwa okręgi i cztery obwody głosowania. W skład Głównej Komisji Wyborczej wchodzili: Mikołaj Agopszowicz (przewodniczący),Władysław Kołomłocki (zastępca przewodniczącego), Aleksander Ptak, Władysław Stachowski, Stanisław Ciesielski, Antoni Komosiński.[24]

            Okręg I podzielony został na dwa obwody. Pierwszy obejmował ulice Boczną, Folwarczną, Górną, Leszczyńską, 3 Maja i Strzelecką; natomiast drugi: Dobramyśl, Folwarczna, Graniczna, Plac Karola Marcinkowskiego, Nad Polskim Rowem, Przy Dworcu, Polna, Starogostyńska, Szeroka i Zielona. Dwa pozostałe obwody wchodziły w skład Okręgu II. Tutaj ulice Św. Ducha, Fabryczna, Kacza, Kolejowa, Łazienna, Poznańska, Sądowa, Tkacka i Wąska znajdowały się w obwodzie pierwszym, a Klasztorna, Kościelna, Łąkowa, Młyńska, Nad Kanią, Nowa, Nowe Wrota,, Przy Farze, Podzamcze, Rynek i Zamkowa w obwodzie drugim.[25]Miejscami głosowania były pomieszczenia Publicznej Szkoły Powszechnej nr 2 i lokal K. Jankiewicza dla pierwszego okręgu oraz lokale W.Jezierskiego i Jaśkowiaka (Rynek) dla drugiego.[26]

            Zarówno w pierwszym jak i w drugim okręgu wyborczym zgłoszono dwie listy. Lista nr 1 –Stronnictwo Narodowe i lista nr 2 Zjednoczony Narodowy Świat Pracy. Sprawozdania z wieców przedwyborczych sanacji zamieszczane w Orędowniku nie są już tak napastliwe wobec SN i endeckiej większości w Radzie. Zebranie w dniu 15 stycznia 1939 roku prowadził przewodniczący Migas, a z radnych głos zabierali A.Komosiński i Sz.Kaczmarek. [27]

(Brak Orędownika nr 6 z 22 stycznia w kolejnym numerze z 28 stycznia sprostowanie: „ogółem procent głosujących wynosił nie 72,4 ale 86,2.). Dane zamieszczone w Dziejach ziemi gostyńskiej: po raz pierwszy endecja w mniejszości tylko 7 radnych a sanacja i NPR 8. A przecież suma musi wynieść 16! Ponowne wybory, bo „stwierdzono pewne nieprawidłowości- nie wszyscy znaleźli się na liście, mimo iż od urodzenia mieszkali w mieści” Dzieje ziemi... s 373

  Tarcia w gostyńskiej radzie Miejskiej musiały być jednak znaczne. W marcu 1939 ukazał się artykuł ks. Olejniczaka na temat ponownych wyborów do Rady Miejskiej. Wzywał on do zaprzestania walki wyborczej, podziałom na „narodowców i państwowców”, proponował wspólną listę wyborczą. Wspominał też o brutalnej walce przedwyborczej pełnej intryg i oszczerstw.[28] Z podobnym apelem zwrócił się Paweł T. Schulz.[29] Przebieg rozmów znamy z przekazy prosanacyjnego Orędownika. Przedstawiciele Zjednoczonego Narodowego Świata Pracy- Szczepan Kaczmarek i Antoni Komosiński na spotkaniu z Ks. Radcą Olejniczakiem, że podejmą rozmowy z miejscowym Stronnictwem Narodowym. Pośredniczyć miał w nich ksiądz Olejniczak. Propozycja ta została odrzucona przez prezesa powiatowego SN Mieczysław Hejnowicz. Zaprosił on natomiast na rozmowy prezesa Katolickiego Towarzystwa Robotników Polskich Leona Skorczaka i prezesa Narodowej Partii Robotniczej Antoniego Komosińskiego. Proponowany podział mandatów: NPR –6, SN –10, został niezaakceptowany przez rozmawiające strony. Według relacji ks., Olejniczaka SN godziło się na wspólna listę tylko wtedy, gdy gwarantowano by im większość, czyli 9 mandatów. W wyjaśnieniu zarząd Powiatowy SN stwierdzał, że równy podział nie przyczyniłby się do stabilizacji politycznej miasta i nie wskazywał jednoznacznie, kto jest odpowiedzialny za gospodarkę miasta. Podobnie jak w poprzednich wyborach gostyński, NPR przyłączył się do sanacyjnego Ozonu.[30]

            Ponowne, drugie już w tym roku wybory wyznaczono na 30 kwietnia. Obwody głosowania w zasadzie pokrywały się ze swoimi odpowiednikami sprzed trzech miesięcy:

Okręg I-obwód pierwszy – Górna, Kacza, Leszczyńska, 3 Maja, Młynarska, Nowa, Nowe Wrota, Przy Nowych wrotach, Sądowa. Obwód drugi – Boczna, Dobramyśl, Folwarczna, Folęgi, Krótka, Plac Karola Marcinkowskiego część południowa i zachodnia, Nad Polskim Rowem, Polna Szeroka, Strzelecka, Zielona i Przy Zielonej.

Okręg II – obwód pierwszy – Przy Dworcu, Fabryczna, Graniczna, Kolejowa, Nad Kanią, Plac Karola Marcinkowskiego część wschodnia nr 10-15, Poznańska i Starogostyńska. Obwód drugi: Świętego Ducha, Klasztorna, Droga do Klasztoru, Kościelna, Łazienna, Łąkowa, Młyńska, Przy Farze, Podzamcze, Rynek, Wąska, Tkacka i Zamkowa. W skład Głównej Komisji Wyborczej wchodzili: Mikołaj Agopszowicz (przewodniczący), Zdzisław Stobrawa (zastępca przewodniczącego), Władysław Kołomłocki, Władysław Stachowski, Stanisław Cieślewicz, Jan Kolendowicz..[31]

             W wyniku wyborów do Rady Miejskiej radnymi zostali:

Z listy Stronnictwa Narodowego-Kazimierz Peisert, Edmund Nagler, Marian Krupczyński, Bronisław Janowski, Szymon Mroczkiewicz, Roman Sura, Antoni Trąbka i Franciszek Urbaniak. Natomiast z listy OZN i NPR – Jan Migas, Paweł Szulc, Walerian Woźny, Józef Marciniak, Szczepan Kaczmarek, Józef Łagodziński, Antoni Komosiński i Leon Skorczak.[32]